Da si rođena u zlatnom dobu Pariza,
raspeta strahotama rata,
zlatom posute debele, barokne butine
njihala bi u ritmu zavodljivih šansona.
Korset bi ti stezao tanani struk
oko kog bi se sjatile oči nesrećnih umjetnika
u zadimljenim kafanama.
Pušila bi neke jeftine cigarete iz ručno rađene muštikle,
dim bi milovao tvoje usne
koje bi pružale slast jednome
i otpor mnogima.
Čipkane čarape cjepali bi samo pogledi
nadahnutih umjetnika u usponu.
Bila bi muza umjetnicima različitog kalibra
dok bi ruke samo jednog od njih vajale
tvoj dah,
kovrdžale tvoju kosu,
znale liniju tvojih listova,
miris tvojih žlijezda,
milovale porculansku ti kožu,
po kojoj su iscrtane tuđe raspusnosti,
znale gdje počinješ
i gdje svršavaš.
Svijet bi posmatrala očima
obojenim gorućom strašću.
Od tvog koraka usplahirila bi se zemlja.
Nebo bi jurilo da se useli u tvoje oči.
Ljubav bi od tebe učila kako da se vodi
srcem,
golim ramenima,
mjesečevim odsjajem u ponoćnoj Seni,
potpeticama što zapinju po kaldrmi kod Mulan Ruža.
Rumenilo tvojih usana posramilo bi boju najfinijih vina
koja bi samo jedan srkao sa tvog
venerinog brijega
nečasnice
i svetice.
A vidiš,
rođena si prokletih devedesetih
u ovoj šaci jada,
na vjetrometini ratova,
raspeta strahotama mira
na krvavom,
bolnom,
beznadnom,
grubom,
glupom Balkanu
gdje sjeme nada ne uspijeva,
u kamenu koji plače sam nad sobom,
pod suncem koje grebe kožu,
u hladnoći koja lomi porculan tvoje kože
i Pariz možeš samo da sanjaš.